1975 yılında Kabataş Erkek Lisesi’nden mezun oldum… Aradan geçen 50 yılın ardından bile, okulun bahçesine her adım attığımda, sanki zaman hiç geçmemiş gibi hissediyorum. O günleri, o sıraları, o dostlukları hatırlamak çok keyifli. Kabataşlı olmak, sadece bir okuldan mezun olmak değilmiş; yıllar geçse de aynı aidiyeti, aynı heyecanı, aynı vefayı taşımakmış.

Bu yıl mezuniyetimin 50. yılı vesilesiyle bana bir sertifika takdim edildi. Duygularımı kelimelere dökmek zor… Ama o anda hissettiğim şey çok netti: Ne mutlu bana ki bu çatı altında yetişmişim. O gün, ayrıca pilav gününde mezunlar adına konuşma yapmamı rica ettiler. Bu gururu yaşarken, benden 10 yıl önce mezun olmuş büyüklerimizin 60. yıl mezuniyet hatıra sertifikalarını kendilerine sunmak da bana nasip oldu. Benim için bu anlar, Kabataş’ın nesiller boyu devam eden mirasının bir yansımasıydı.

Bu yıl yaşadığım en özel anılardan bir diğeri ise gençlerin ricası üzerine yaşandı: Kabataşlı öğrenciler, benden maNga konseri istediler. O kadar içten, o kadar samimiydiler, onları kıramadım. Sadece Kabataşlılar değil; Galatasaray, İstanbul Erkek, Vefa, Cağaloğlu, Kadıköy Anadolu, Fransız ve İtalyan liselerinden yaklaşık 1500 genç, Boğaz kıyısındaki konser alanında buluştu. Ortaya çıkan tablo bir gençlik şöleni oldu.

Ben bu okuldan hayata sadece bilgiyle değil, değerlerle donanarak çıktım diyebilirim. Bugün hangi işi yapıyorsam, hangi sorumluluğu üstleniyorsam, temelinde Kabataş’ta aldığım disiplin, çalışkanlık, vefa ve adalet duygusu var. Bu duyguyu yaşatan, yaşatanlara vesile olan herkese gönülden teşekkür ederim.

Ve o gece bana umut veren gençler… Onlar sadece bugünün değil, yarının da temsilcileri. Atatürk’ün izinde yürümeye, Cumhuriyetimizin aydınlık yüzü olmaya devam edecekler. Buna yürekten inanıyorum.

Nice yıllara, nice Kabataşlı buluşmalara...